مهندسی معماری

خاموش باش و آرام قدم بردار تا جذبه آسمانی محراب، صلابت ستون ها و مناره ها و ظرافت کنگره ها تمامی وجودت را تسخیر کند.

به دقت نگاه کن و بگذار نوری که از پس شیشه های رنگین به داخل می تابد همه رنگ و تلالو خود را میهمان چشم هایت کند تا تو ببینی که چگونه زمین و آسمان به هم پیوند می خورند و سپس گل ها و اسلیمی ها در یک بهار همیشگی سر بر می آورند.

اینجا کجاست؟ اینجا مسجد امام، هشت بهشت، گنبد قابوس، ارگ بم، سلطانیه یا هر بنای دیگری است که شاهکار هنر معماری ایرانیان است. هنری که پر از ابتکار، زیبایی، اصالت، الهام و احترام به طبیعت است و به گرمی موسیقی و به شیرینی شعر فارسی است.

نه! اشتباه نکن! معماری تنها هنر ساختن بناهای آجری و گنبدهای دوار نیست که بگوئیم عمر آن در هزاره سوم میلادی به پایان رسیده است بلکه برای ساخت آسمان خراش ها، برج ها و مجتمع های امروز، بیش از حیاط های پر باغچه دیروز به معماران هنرمند و کارآمد نیاز داریم و از همین رو رشته معماری یکی از رشته های مهم دانشگاهی است که امروزه در دانشکده های فنی یا هنری دنیا تدریس می شود.

این رشته دارای دو جنبه هنری و فنی است. در این میان درس های طراحی، زیباشناسی و نحوه زیبا کردن حجم ها، نماها و پلان ها به هنر بر می گردد و دروسی مثل سازه های بتنی و فلزی، مقاومت مصالح، ایستایی، تاسیسات مکانیکی و الکتریکی به جنبه فنی این رشته مربوط می شود. در این رشته دروس هنری اهمیت بیشتری داشته و دروس علمی و فنی در راستای دروس هنری است. برای مثال یک معمار در طراحی خانه باید فضای آرامش بخشی را ایجاد کند تا باعث اضطراب، خستگی و دلتنگی نگردد. کاری که بیش از رعایت اصول فیزیکی مثل نور و صوت، نیاز به آشنایی با اصول زیبایی شناسی دارد.

معماری بیش از آنکه علم و تکنیک باشد، ذوق و سلیقه و استعداد است و معمار کسی است که طرح های فردی اش با نقاشی و مجسمه سازی رقابت کند و در واقع بتواند مجسمه ای کاربردی بسازد.